Urządzenia nawigacyjne
Radionamiernik jest to odbiornik radiowy mający antenę kierunkową pozwalającą określić kierunek, na którym znajduje się stacja nadawcza (np. radiolatarnia ). Radionamiernik umożliwia określenie kierunku radiolatarni względem osi statku lub względem kierunku północy geograficznej. Mając namiary co najmniej dwóch radiolatarni, można na mapie nawigacyjnej określić położenie statku. Radionamiernik może być również wykorzystywany do doprowadzenia statku do jednostki wzywającej pomocy, której pozycja na morzu jest nieznana.
Pierwszym wyprodukowanym w Polsce urządzeniem okrętowym umożliwiającym wykonanie namiarów radiowych był lampowy odbiornik OK-102/I, produkowany od 1958 roku. Po podłączeniu obrotowej anteny ramowej RG-141 za pomocą OK-102/I można było namierzać sygnały radiowe w paśmie 250 - 550 kHz.
W 1964 roku wprowadzono do produkcji typowy radionamiernik okrętowy OG-131, który spełniał wymagania Polskiego Rejestru Statków.
Radionamiernik OG-131
Urządzenie zbudowane na lampach współpracowało z systemem antenowym AR-803 składającym się z dwóch prostopadle usytuowanych anten ramowych oraz anteny prętowej. System antenowy mógł być mocowany w odległości 10m od namiernika i umożliwiał zastąpienie obrotu anteny kierunkowej obrotem ruchomej części goniometru. Goniometr znajdował się w obudowie radionamiernika. Dzięki repetytorowi żyrokompasu możliwy był również pomiar kierunku radiolatarni względem północy geograficznej. Kierunek radiolatarni określało położenie rotora goniometru, przy którym występował zanik sygnału radiolatarni.
Radionamiernik OG-131 miał dwa zakresy częstotliwości wymagane przez Międzynarodową Konwencję o Bezpieczeństwie Życia na Morzu oraz układy kompensacji błędu ćwierćokrężnego i izolacji anten okrętowych. W latach 1964 - 1970 wyprodukowano 406 radionamierników OG-131.
W latach siedemdziesiątych został opracowany i wdrożony do produkcji automatyczny radionamiernik cyfrowy ARC-1402, który był urządzeniem w pełni automatycznym, przeznaczonym do namierzania radiolatarni, radioboi ratunkowych oraz innych nadajników radiowych pracujących w obu pasmach częstotliwości przeznaczonych do namierzania. Był drugim na świecie radionamiernikiem który wskazywał kierunek radiolatarni względem osi statku i północy geograficznej w postaci cyfrowej.
Automatyczny Radionamiernik Cyfrowy ARC-1402
Zestaw ARC-1402 miał atesty Polskiego Rejestru Statków oraz Deutschen Hydrographischen Instituts (DHI) i Fernmeldetechnisches Zentralamt der Deutschen Bundespost (FTZ), które umożliwiały jego instalację na wszystkich jednostkach. W 1973 roku radionamiernik ARC-1402 zdobył złoty medal na Międzynarodowych Targach w Lipsku.
Radionamiernik jest to odbiornik radiowy mający antenę kierunkową pozwalającą określić kierunek, na którym znajduje się stacja nadawcza (np. radiolatarnia ). Radionamiernik umożliwia określenie kierunku radiolatarni względem osi statku lub względem kierunku północy geograficznej. Mając namiary co najmniej dwóch radiolatarni, można na mapie nawigacyjnej określić położenie statku. Radionamiernik może być również wykorzystywany do doprowadzenia statku do jednostki wzywającej pomocy, której pozycja na morzu jest nieznana.
Pierwszym wyprodukowanym w Polsce urządzeniem okrętowym umożliwiającym wykonanie namiarów radiowych był lampowy odbiornik OK-102/I, produkowany od 1958 roku. Po podłączeniu obrotowej anteny ramowej RG-141 za pomocą OK-102/I można było namierzać sygnały radiowe w paśmie 250 - 550 kHz.
W 1964 roku wprowadzono do produkcji typowy radionamiernik okrętowy OG-131, który spełniał wymagania Polskiego Rejestru Statków.
Radionamiernik OG-131
Urządzenie zbudowane na lampach współpracowało z systemem antenowym AR-803 składającym się z dwóch prostopadle usytuowanych anten ramowych oraz anteny prętowej. System antenowy mógł być mocowany w odległości 10m od namiernika i umożliwiał zastąpienie obrotu anteny kierunkowej obrotem ruchomej części goniometru. Goniometr znajdował się w obudowie radionamiernika. Dzięki repetytorowi żyrokompasu możliwy był również pomiar kierunku radiolatarni względem północy geograficznej. Kierunek radiolatarni określało położenie rotora goniometru, przy którym występował zanik sygnału radiolatarni.
Radionamiernik OG-131 miał dwa zakresy częstotliwości wymagane przez Międzynarodową Konwencję o Bezpieczeństwie Życia na Morzu oraz układy kompensacji błędu ćwierćokrężnego i izolacji anten okrętowych. W latach 1964 - 1970 wyprodukowano 406 radionamierników OG-131.
W latach siedemdziesiątych został opracowany i wdrożony do produkcji automatyczny radionamiernik cyfrowy ARC-1402, który był urządzeniem w pełni automatycznym, przeznaczonym do namierzania radiolatarni, radioboi ratunkowych oraz innych nadajników radiowych pracujących w obu pasmach częstotliwości przeznaczonych do namierzania. Był drugim na świecie radionamiernikiem który wskazywał kierunek radiolatarni względem osi statku i północy geograficznej w postaci cyfrowej.
Automatyczny Radionamiernik Cyfrowy ARC-1402
Zestaw ARC-1402 miał atesty Polskiego Rejestru Statków oraz Deutschen Hydrographischen Instituts (DHI) i Fernmeldetechnisches Zentralamt der Deutschen Bundespost (FTZ), które umożliwiały jego instalację na wszystkich jednostkach. W 1973 roku radionamiernik ARC-1402 zdobył złoty medal na Międzynarodowych Targach w Lipsku.
    |
