"Królewska" lokalizacja
Nowe warunki lokalowe umożliwiające rozwój przedsiębiorstwa pozwoliły na rozszerzenie zakresu usług serwisowych. Stworzono też sieć placówek terenowych - od Gdańska aż po Szczecin. Były to licencjonowane punkty serwisowe renomowanych producentów urządzeń elektroniki morskiej, takich jak Marconi, Deca, SAIT i Kelvin Huges. Zdobyte doświadczenie i kontakt z wyrobami producentów sprzętu radiowego z ówczesnej światowej czołówki zaowocowały przemiennymi w skutki decyzjami podjętymi w 1954 roku. Zdeterminowały one przyszłą "koroną" dziedzinę produkcyjną zakładu - łączność radiową UKF FM.
W ten sposób radiotelefony, a właściwie radiokomunikacja ruchoma stworzyła szerokie perspektywy dla rozwoju zakładu. Firma była początkowo jednym z dwóch, lecz wciąż dominującym, krajowym zakładem produkującym urządzenia ruchomej łączności radiotelefonicznej. Sprawdziły się więc koncepcje rozwoju zakładu dyrektora inż. Ludomira Bielińskiego, kierującego przedsiębiorstwem od 1954 do 1964 roku.
Twórczy udział w realizacji rozwoju zakładu miał też mgr inż. Włodzimierz Maćkowiak, od 1955 roku główny inżynier a od 1968 roku dyrektor zakładu.
Efektem przyjętej i konsekwentnie realizowanej strategii było pojawienie się pierwszych radiotelefonów rodzimej produkcji: w 1956 roku radiotelefonu FM-252, a dwa lata później radiotelefonu FM-302. Równolegle kontynuowane były prace nad nowymi urządzeniami elektroniki morskiej. Wzrost produkcji i zatrudnienia dyktowany potrzebami rynku w istotny sposób ograniczany był istniejącymi warunkami lokalowymi. Pomimo rozbudowy brakowało nie tylko pomieszczeń pracowniczych, ale i hal produkcyjnych. Atrakcyjna z punktu widzenia załogi, lokalizacja w centrum miasta zobowiązała do spełnienia określonych kryteriów ekologicznych. Stan ówczesnej techniki wymagał stosowania w produkcji znacznej ilości elementów metalowych (chassis, obudowy), a procesy technologiczne związane z ich obróbką nie mogły być realizowane w warunkach zabudowy miejskiej. Podjęto więc starania o uzyskanie nowej lokalizacji.
Pierwszy etap prac inwestycyjnych zakończył się w listopadzie 1965 roku oddaniem do użytku hali Wydziału Mechanicznego. Przeprowadzka do tego wydziału zapoczątkowała trwającą aż do wiosny 1968 roku dyslokację zakładu. Jednocześnie trwał proces kształtowania i wyodrębniania typowych dla przedsiębiorstwa produkcyjnego pionów i komórek organizacyjnych. W 1963 roku powstało Biuro Rozwojowe kierowane przez dr. inż. A. Deriga, a w 1965 roku Zakład Doświadczalny Elektroniki Morskiej stworzony przez inżynierów Z. Pawikowskiego i H. Sokólskiego.
Zdaniem Biura Rozwojowego było sprawdzenie realnych możliwości wykorzystania w zakładzie nowoczesnych technik i technologii. Zakład doświadczalny miał za zadanie nie tylko opracowywanie i wykonywanie niezbędnego oprzyrządowania pomiarowego i technologicznego, ale również zaspokojenie nie typowych potrzeb rynku. Od 1962 roku działała również szkoła przykładowa zorganizowana przez panią Marię Woźniakiewicz, inż. Władysława Szredera, inż. Jerzego Kiela oraz inż. Jana Gaczoła. Zapewniała ona dopływ pracowników wykształconych w specyficznych zawodach. Po kilku latach działalności szkoły jej absolwenci stanowili znaczną część załogi.
W okresie tym nie ominęła zakładu fala centralnie sterowanych eksperymentów gospodarczych. Z części produkcyjnej MORS´u utworzono odrębną jednostkę w resorcie przemysłu maszynowego. Szczęśliwie jednak etap ten zakończył się w 1971 roku, kiedy to decyzją ówczesnego Ministerstwa Przemysłu Maszynowego z dnia 27 stycznia powołane zostało samodzielne przedsiębiorstwo pod nazwą Zakłady Radiowe RADMOR. Jego zadania zostały określone jako "Działalność produkcyjna w zakresie urządzeń radiokomunikacji ruchomej UKF-FM oraz elektroniki morskiej". Samodzielny organizacyjnie i terytorialnie zakład wkraczał w okres swej "dojrzałości".
Budowa budynku b-16 powszechnie zwanego "Manhattanem"
Nowe warunki lokalowe umożliwiające rozwój przedsiębiorstwa pozwoliły na rozszerzenie zakresu usług serwisowych. Stworzono też sieć placówek terenowych - od Gdańska aż po Szczecin. Były to licencjonowane punkty serwisowe renomowanych producentów urządzeń elektroniki morskiej, takich jak Marconi, Deca, SAIT i Kelvin Huges. Zdobyte doświadczenie i kontakt z wyrobami producentów sprzętu radiowego z ówczesnej światowej czołówki zaowocowały przemiennymi w skutki decyzjami podjętymi w 1954 roku. Zdeterminowały one przyszłą "koroną" dziedzinę produkcyjną zakładu - łączność radiową UKF FM.
W ten sposób radiotelefony, a właściwie radiokomunikacja ruchoma stworzyła szerokie perspektywy dla rozwoju zakładu. Firma była początkowo jednym z dwóch, lecz wciąż dominującym, krajowym zakładem produkującym urządzenia ruchomej łączności radiotelefonicznej. Sprawdziły się więc koncepcje rozwoju zakładu dyrektora inż. Ludomira Bielińskiego, kierującego przedsiębiorstwem od 1954 do 1964 roku.
Twórczy udział w realizacji rozwoju zakładu miał też mgr inż. Włodzimierz Maćkowiak, od 1955 roku główny inżynier a od 1968 roku dyrektor zakładu.
Efektem przyjętej i konsekwentnie realizowanej strategii było pojawienie się pierwszych radiotelefonów rodzimej produkcji: w 1956 roku radiotelefonu FM-252, a dwa lata później radiotelefonu FM-302. Równolegle kontynuowane były prace nad nowymi urządzeniami elektroniki morskiej. Wzrost produkcji i zatrudnienia dyktowany potrzebami rynku w istotny sposób ograniczany był istniejącymi warunkami lokalowymi. Pomimo rozbudowy brakowało nie tylko pomieszczeń pracowniczych, ale i hal produkcyjnych. Atrakcyjna z punktu widzenia załogi, lokalizacja w centrum miasta zobowiązała do spełnienia określonych kryteriów ekologicznych. Stan ówczesnej techniki wymagał stosowania w produkcji znacznej ilości elementów metalowych (chassis, obudowy), a procesy technologiczne związane z ich obróbką nie mogły być realizowane w warunkach zabudowy miejskiej. Podjęto więc starania o uzyskanie nowej lokalizacji.
Pierwszy etap prac inwestycyjnych zakończył się w listopadzie 1965 roku oddaniem do użytku hali Wydziału Mechanicznego. Przeprowadzka do tego wydziału zapoczątkowała trwającą aż do wiosny 1968 roku dyslokację zakładu. Jednocześnie trwał proces kształtowania i wyodrębniania typowych dla przedsiębiorstwa produkcyjnego pionów i komórek organizacyjnych. W 1963 roku powstało Biuro Rozwojowe kierowane przez dr. inż. A. Deriga, a w 1965 roku Zakład Doświadczalny Elektroniki Morskiej stworzony przez inżynierów Z. Pawikowskiego i H. Sokólskiego.
Zdaniem Biura Rozwojowego było sprawdzenie realnych możliwości wykorzystania w zakładzie nowoczesnych technik i technologii. Zakład doświadczalny miał za zadanie nie tylko opracowywanie i wykonywanie niezbędnego oprzyrządowania pomiarowego i technologicznego, ale również zaspokojenie nie typowych potrzeb rynku. Od 1962 roku działała również szkoła przykładowa zorganizowana przez panią Marię Woźniakiewicz, inż. Władysława Szredera, inż. Jerzego Kiela oraz inż. Jana Gaczoła. Zapewniała ona dopływ pracowników wykształconych w specyficznych zawodach. Po kilku latach działalności szkoły jej absolwenci stanowili znaczną część załogi.
W okresie tym nie ominęła zakładu fala centralnie sterowanych eksperymentów gospodarczych. Z części produkcyjnej MORS´u utworzono odrębną jednostkę w resorcie przemysłu maszynowego. Szczęśliwie jednak etap ten zakończył się w 1971 roku, kiedy to decyzją ówczesnego Ministerstwa Przemysłu Maszynowego z dnia 27 stycznia powołane zostało samodzielne przedsiębiorstwo pod nazwą Zakłady Radiowe RADMOR. Jego zadania zostały określone jako "Działalność produkcyjna w zakresie urządzeń radiokomunikacji ruchomej UKF-FM oraz elektroniki morskiej". Samodzielny organizacyjnie i terytorialnie zakład wkraczał w okres swej "dojrzałości".
    |
